Mam na imię Iwona i stanęłam przed jedna z najtrudniejszych decyzji w moim 38 letnim życiu. Odkąd pamiętam byłam bardzo samodzielna , zawsze starałam się robić wszystko sama i nie angażować innych w moje problemy. Dziś dotarłam do miejsca w swoim życiu kiedy potrzebuje poprosić nieznanych mi ludzi o pomoc, co jest dla mnie szczególnie trudne. Jeszcze 1,5 roku temu jeździłam z córka na rowerze, grałam z nią w piłkę i się wygłupiałam. Wstawałam każdego dnia o 7 rano, parzyłam kawę, szykowałam jej śniadanie a siebie do pracy. Aż któregoś dnia wyczułam guzek. Lekarz potwierdził nowotwór złośliwy sutka. IVcs. Szok niedowierzanie i obezwładniający strach co ze mną ? Co z moją córką ? Ja jestem całym jej światem a ona moim. Przeraziłam się a jednocześnie chciałam pokazać córce, że jestem dzielna, nie chciałam żeby widziała ten strach . Wiedziałam, że się nie poddam, będę walczyć dla siebie i dla Wiktorii.

Rozpoczęła się mozolna walka - najpierw chemioterapia w Brzezinach, dalsze badania , radioterapia .Niestety wyniki nie były optymistyczne, pojawiły się przerzuty do płuc, kości, wątroby, głowy, Zaczęłam tracić wzrok, na prawe oko zupełnie nie widzę. Cała ta sytuacja uniemożliwiła mi kontynuowanie pracy. Aktualnie jedynym utrzymaniem mnie i córki jest 500+ . Jestem w trakcie uzyskiwania renty. Nie pozwala to na zaspokojenie podstawowych potrzeb nie mówiąc o kosztach leczenia, oraz możliwości skorzystania z różnego rodzaju terapii które nie są refundowane a mogły by mi pomóc. Wspieranie mojego leczenia przerasta  tez moja rodzinę,która staje na głowie by pomóc, jednocześnie takiej samej pomocy wymaga mój tata, który jest po przeszczepie nerki oraz niestety ma nowotwór krtani i przewodów słuchowych.

Dlatego przychodzę ze swoja historią do Was prosząc o pomoc i wsparcie mojego leczenia. Proszę Was o pomoc w mojej walce o to, żebym mogła być przy mojej córce, patrzeć jak dorasta i się rozwija, o to żebym mogła jej towarzyszyć w najważniejszych momentach jej życia i wychować ją na dobrego człowieka.